Rzym - prawo spadkowe

prawo spadkowe

jeden z majątkowych działów prawa. obejmuje ogół przepisów prawnych regulujących dziedziczenie po osobie zmarłej. wszelkie prawa o charakterze majątkowym podlegały dziedziczeniu.

na spadkobierce zwanego też dziedzicem (heres) przechodziły w zasadzie

wszystkie prawa i obowiązki majątkowe po zmarłym. podstawową część masy spadkowej stanowiły rzeczy materialne, ale na dziedziców przechodziły również prawa majątkowe. nie przechodziły na niego jedynie uprawnienia czysto osobiste spadkodawcy

przejście praw i obowiązków osoby zmarłej na inne osoby

przez dziedziczenie (successio universalis): -testament -ustawa, przez zapis (successio singularis): -legat -fideikomis

spadkobiercą (heres) mogła stać się tylko osoba powołana do spadku, powołanie to (delatio hereditatis) następowało:

bądź na podstawie testamentu (dziedziczenie testamentowe, ex testamento, zwane także secundum tabulas)

powołanie to (delatio hereditatis) następowało:

- bądź w przypadku braku ważnego testamentu lub utracenia przez niego mocy wiążącej - na mocy przepisów prawa (dziedziczenie beztestamentowe, ustawowe, ab intestato)

powołanie do spadku (delatio hereditatis) dawało osobie powołanej prawną możność jego nabycia. Z tego punktu widzenia w prawie rzymskim wyróżniano dwie kategorie spadkobierców:

-dziedziców domowych i koniecznych (heredes domestici et necessarii) -dziedziców postronnych, obcych, zewnętrznych (heredes extranei)

heredes domestici et necessarii (dziedzice domowi i konieczni)

delatio hereditatis (powołanie do dziedziczenia) - - > aquisitio hereditatis (nabycie spadku)

heredes extranei et voluntarii (dziedzice postronni)

delatio hereditatis (powołanie do dziedziczenia) - - - > aditio hereditatis (oświadczenie woli przyjęcia spadku) - - - > aquisitio hereditatis (nabycie spadku)