polski

koniec wieku

To wiersz o człowieku, który nie wie, po co żyje. Świat się zmienił – dawniej ludzie mieli wiarę, ideały, walczyli o coś. A teraz (czyli „pod koniec XIX wieku”) wszystko wydaje się bez sensu.

evivararte

Wiersz „Evviva l’arte!” to buntowniczy hymn artystów, którzy mimo biedy i pogardy wierzą, że tworzenie sztuki ma większą wartość niż bogactwo i wygoda

Nie wierzę w nic

To wiersz o człowieku, który stracił wiarę we wszystko – w Boga, w ludzi, w sens życia. Czuje się pusty w środku i zmęczony. Nic go nie cieszy, nic nie daje mu nadziei.

melodia mgieł nocnych

Ten wiersz to obraz przyrody w Tatrach — konkretnie nad Czarnym Stawem Gąsienicowym, czyli jednym z tatrzańskich jezior. Nie ma tu żadnej „akcji” ani „bohatera” — poeta po prostu patrzy na przyrodę i ją opisuje, ale w bardzo wyjątkowy, „muzyczny” sposób.

lubię kiedy kobieta

Ten wiersz to erotyk, czyli utwór o miłości fizycznej. Poeta opisuje chwilę bliskości między kobietą a mężczyzną – taką, która jest jednocześnie czuła, namiętna i piękna.

kowal

To wiersz o człowieku silnym, dumnym i odważnym, który sam chce kształtować swoje życie — tak jak kowal kuje żelazo. Tylko że tutaj kowal nie kuje miecza ani podkowy, ale własne serce. Czyli nie dosłownie, tylko symbolicznie —

deszcz jesienny

„Deszcz jesienny” to melancholijny wiersz, w którym padający deszcz symbolizuje ludzkie cierpienie, przemijanie i samotność, a jego rytm oddaje smutek życia.

przedśpiew

„Przedśpiew” to spokojny, mądry wiersz, w którym poeta pokazuje, że mimo cierpienia warto żyć, bo świat jest piękny i pełen sensu – trzeba tylko umieć to dostrzec.

dies iraes

„Dies irae” to przerażający obraz końca świata, w którym Kasprowicz pokazuje gniew Boga wobec grzesznych ludzi i ostrzega, że każdy sam odpowiada za swoje zło.

księga ubogich

„Księga ubogich” to spokojny, franciszkański wiersz, w którym Kasprowicz pokazuje, że prawdziwe szczęście i mądrość tkwią w prostym, skromnym życiu i wierze w Boga.

krzak dzikiej róży

„Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smereczynach” to cykl sonetów, w którym Kasprowicz zachwyca się pięknem górskiej przyrody i przypomina, że każda chwila jest ulotna.